آخرین پناه از نگاه فریدون !

خواب آلود از تمام نگاه های  خماری که میخندیدند  ،گیج از تمام  سرگردش هایی که از  سر های همه آنها بیرون دویده بود و حالا بعد  از رفتن تمام قدم ها  ،گردابی  ساخته است که مرا  می بلعد و می بلعد و می بلعد...
و من خسته  از  دویدن  در تمام  طول روز ، تفعلی زدم به تمام طول  کتابخانه ام  و گفتم  یا شانس و یا اقبال ....

و چه نیکو فالی بود  فالِ دل....  
آخرین پناه 
همیشه ،وقتی تنها و ناامید و ملول 
تنت ، روانت ، از  دست این و آن خسته ست ،
همیشه ، وقتی  رخسار این جهان تاریک ، 
همیشه ، وقتی در های آسمان بسته ست ؛
همیشه ، گوشهئ گرمی ، به نام « دل » با توست 
که صادقانه تر از هر که ، با تو پیوسته ست !
 به دل پناه ببر !آخرین پناهت اوست .
تو را چنان که تمنای توست ، دارد دوست !
فریدون میشیری