یه وقتایی آدم یادش میره برای طولانی مدت خودش رو توی آینه نگاه کنه! یادش میره چه شکلی بوده! یادش میره بره دنبال چین و چروکا بگرده، دنبال جوشا یاخالای قدیمی و جدید...
گاهی آدم یادش میره نگاه کنه ببینه چقدر تغییر کرده ...
یه روزی یهو یه بچه چشمش رو باز میکنه میبینه یه جای بلند وایساده، از اون بالا کفشایی که پاشه رو میبینه که چقدر ازش دورن همون اول به خیال بچه گانش خطور میکنه که بابا لنگ دراز شدم ! اما زودتر از اونکه انتظارش رو داشته باشه توی کتابای دوره راهنمایی میخونه و میفهمه رشد سریع و ناموزون استخوان های بدن یه نشونه از بلوغه! یه بچه که تا دیروز بچه بود و حالا یه نوجوونه!
یه روزایی میرسه که تو یادت نمیاد دیروزت چطور گذشته! یه روزایی که آدم یادش میره اون ساعت مچی قدیمی محبوبش رو روی کدوم طاقچه خونه مادربزرگ جا گذاشت و بعد از اون دیگه پیداش نکرد !
یه روز که به خیال خودت مثل روزای دیگه زندگیته در حالی که توی رخت خوابت وول میخوری،به زور چشمات رو باز میکنی و به جای فکر کردن به مهمونی دیشب روزی که قراره درگیرش بشی رو مرور میکنی! فکر می کنی!فکرمی کنی! فکر می کنی! ولی از جات بلند نمیشی تا ساعت برای سومین بار زنگ بخوره و بعدتو استخون های له و لوردت رو به زور از رخت خواب به در دستشویی برسونی تا دنباله افکارت رو اونجا از سر بگیری!
یه روز که توبا چشمای خواب آلود و چرک گرفته بدون اینکه بفهمی خیلی نرم و آهسته به دوره مسئولیت پذیری زندگیت برخورد میکنی؛ یه روز که تو نمیدونی دیروزت چقدر با امروزت فرق داشت!
ولی آخه همه همینطورین؟!! منظورم اینکه همه یه روزی رو دارن که دقیقا ندونن کجان و چطوری اینقدربزرگ شدن؟!
مثل اون دختر کوچولویی که دیروز توی آشپزخونه یادش نمیومد آخرین بار کی به دستاش نگاه کرده! دخترکی که دستکش های ظرف شویی بالاخره اندازه دستاش شده و میتونه راحت باهاشون ظرف بشوره بدون اینکه چیزی از دستش لیز بخوره یا به یه چهارپایه برای رسیدن به سینک نیاز داشته باشه و بدون نگرانی از آب رفتن توی آستین لباساش ظرف بشوره!
تا به حال انعکاس بزرگ شدن خودم رو توی اتفاقای مختلفی دیدم اما دیروز وقتی بعد از تموم شدن شست و شور خونه جدید روی حصیری که وسط خونه پهن بود نشستم به دستای گره خورده خود خیره شدم؛ بعد کم کم از هم بازشون کردم، رگ های پشت دستم از زیر پوست برجسته و آبی رنگ به نظر می رسیدن، بندای انگشتام انگاری که به من اخم کرده باشن! پر ازخط و چروک های ریز بودن و کنار ناخونام پوسته پوسته های ریزی بلند شده بود انگار که این دستای جدید؛ دستای من نبود....
به این فکر می کردم که آیا من واقعا با این انگشت های کج و معوج ادعای نوشتن هم میکنم؟!! با اون پینه کنهمانندی که انگاری نمی تونم هیچوقت از دستش خلاص بشم یا با اون غضروف هایی که وقتی دستم رو مشت میکنم مثل چهارتا سنگ سفت سر علم میکنن؟
خب بزار یه جواب کوتاه و قاطعانه به این سوال فرعی مزخرف بدم! بله من ادعا می کنم هرکسی با هر مدل دست وانگشت پهن و باریکی میتونه هر چیزی که دلش میخواد رو با کیبورد یا با قلم و کاغذ بنویسه و لذتش رو ببره! اما این بحث من نیست همه این تغییر های کوچیک به کنار این نگاه کردن با دقت به من یه چیز جدید رو نشون داد و اون این بود که یکی دیگه از نشونه های بزرگ شدن میتونه این باشه که ما هر روز بیشتر از روز قبل به خیلی از چیزا بی توجه می شیم! به آدما به اشیاء کوچیک و بزرگ به اتفاقاتی که اطرافمون میوفته به جرقه های کم نوری که موقع بیکاری توی ذهنمون به وجود میاد ولی گذر زمان خیلی هاش رو میدزده و با خودش میبره
انگاری که زمان دنبال یه چالست تا ما آدما رو توش گیر بندازه و ما رو مجبور کنه به خیلی از چیزا یه نگاه سر سری بندازیم و رد شیم! شاید وقتی بزرگ میشیم وظیفمون میشه بیرون اومدن از چاله ها!
وقتی بهش فکر می کنم با خودم میگم نه من میتونم جلوش رو بگیرم به خودم میگم درسته که ما مجبوریم به بزرگ شدن اما مطمئنا کسی نمیتونه فرصت دقیق نگاه کردن به دستامون رو از ما بگیره!
ولی آیا ممکنه؟!
نمی دونم...
بزار فعلا به بزرگ شدن فکر نکنیم!
