خواب و بیداری ...

اصلا باورم نمیشه .....

نهایت اعداد..

 

نمی دونم واقعا اینجا ها چه خبره ؟! منظورم همین  حول و حوالی خودمه ، یک عالمه چیز میز  ریخت و پاشه !اصلا اینا مال منه یا مال  کسی  دیگه ؟!؟!
واقعا  یه جاهایی  آدم با  بی نظمی  دست به خود کشی میزنه...

  دارم کم کم از اینکه اوِه نمیتونه خودش رو بکشه کلافه میشم....چرا نمیتونه ؟ چرا یک مرگ  طبیعی  سراغش  نمیاد ؟  مگه زندگی برای اوه  چیزی به جز عشق  به  سوفیا بوده ؟ و ایا زندگی جز عشق چیز دیگری نیز هست ؟یا اگه بخوام دقیقتر بپرسم به جز  عشقِ به دیگری ؟  

خُب  زندگی به نظر من منظومه ای از اخترک های کوچیک و بزرگیست که  در یک کهکشان  گرد و مارپیچ  و  بعد در یک هستی  نامحدود و به اندازه تمام خواسته های  بشر بی پایان  خلاصه می شود !.. اخترک هایی که مال تو و یا دیگرانند و شاید از بین انها  یک اخترکِ معشوق نشین وجود داشته باشد  ! ولی بی قید و شرط عشق هست .. به خودت  ، یا کسی دیگر ...

به یاد یک سوال از دوران کودکی ام افتادم... هفت هشت سالم بود که سر کلاس  ریاضی  بلند شدم و از معلمم پرسیدم :  بعد از میلیون چیه ؟؟  

جواب داد: میلیارد....

 دوباره پرسیدم:  یعنی بزرگ تر از میلیارد  دیگه نداریم ؟ معلم همون طور که پای تخته چیزی می نوشت  گفت که اعداد انتهایی ندارند.... 

 و چقدر  نهایت  زندگی به نهایت اعداد  میماند که آخرش برمیگردد به صفر  و یک و دو  و لحظه های بعد از آن ...
میدونی به نظر من هرگز روزها تکرار نمیشن این فقط تکرارِ بی تغیرِ آدم های بی تفاوتیست  که هر روز از روز پیش  پیرتر میشوند و فقط و فقط همین ! و نه چیزی بیشتر از اخم های روزانه یِ چروک ساز

(اینم یک آهنگ بی مورد !)

مدلِ بودن

گاهی که  رو یه یک جاده پیش می روم از این میترسم که برگردم و عقب را نگاه کنم و انچه که میخواهم را نیابم...
میترسم  سر برگردانم و شلم شوربایی را  بیابم که  نتوانم درستش کنم...
میترسم صورتم  را که برگردانم کسی  با یک کوله یِ پِر رو به رویم ایستاده باشد و از من چیزی  را طلب کند که بعد از گذشتن از این همه راه  به دستش  نیاورده و یا گمش  کرده باشم...
 و من از رشته حقوق  اصلا خوشم نمی اید ،به محاکمه کشیدن و در نهایت برگشتن و گذشته ای را که  گذشته  کاویدن  هرگز در  دادگاه  غیر منطقی من رای نخواهد اورد....
اما حالا سمت و سویی که صورتم باید به ان بچرخد  جهتِ گذشته است ...  
سوالی که پرسیده میشود این است ... ایا من کسی که  الان ارزوی بودنش را میکنم   بوده ام و هستم و یا خواهم بود  ؟
ما وقتی چیزی را آرزو میکنیم  یعنی ان چیز را دوست داریم اما، آیا این  علاقه نتیجه تداوم  اینگونه بودن در  گذشته تا زمان حال است و یایک خواسته محبوب  برای اینده ؟
و اینجاست که راه های پیش رو  هم به تمام  گردش های  سر و صورت تو اضافه میشود  و تو برای لحظه ای تامل از رفتن باز می ایستی...
این گونه وقت ها  شخصا من  نگاهی به عقب می اندازم  و میگویم من به اندازه کافی مهربان  و دلسوز بوده ام و  البته که به اندازه کافی چوبش را خورده ام  ، به اندازه کافی احترام گذاشتم و  متقابلا احترام  دیدم ،  گریه کرده ام و متقابلا زیاد و زیاد و  زیاد تر خندیده ام ، بچه بوده ام و صادق  و اما با وجود گذشت زمان هنوز بزرگ نشدم و صادق  مانده ام ، بار ها باور نشده بودم اما  در نهایت خودم خودم را اثبات کردم !  احمق بودم اما یاد گرفتم ......و در نهایتِ تمام این ضد و نقیض ها   نتیجه  گرفته ام که من مسئله سخت و پیچیده ای نیستم و به جرئت میتوانم بگویم  من برای خودم هرگز مسئله نبودم ! گاهی آدم های اشتباهی دور ادم را میگیرند و آدم را مسئله میکنند...
و اما  من گفتم نگاهی یه عقب می اندازم   یعنی  یک تک نگاه کوتاه و بعد بر میگردم و به افقم نگاه میکنم و  از انجا که درنگِ بی دلیل جایز نیست راه می افتم ..
و حالا جوابم  را میدانم .... من و رفتارم مجموعه ای از تداوم خوب بودن در گذشته ،امید و شادمانی برای اینده و همچنین  مهربان بودنِ در لحظه هستیم و اینگونه بودن ارزو نیست  فقط بودنی است که باید باور شود و  در طی مسیر به ان  چیز های بهتری اضافه گردد....
گذشته شما و هدفی که برای ایندتون دارید همگی در نقطه ای به نام حال جمع میشن و شما رو شکل میدن و جالبه که در هر لحظه یدونه از شما  وجود داره که با لحظه قبلی فرق داره چراکه که حالا همون لحظه قبلی روهم در بر میگیره  پس  سعی کنید طوری لحظه هاتون رو بچینید که پر از خوبی و امید باشه....
شما چی ؟تا به حال  فکر کردید و یا حتی ترسیدید از اینکه فکر کنید چه چیز هایی از گذشته رو با خودتون دارید و چطور از حالتون لذت میبرید والبته که چه برنامه ای برای اینده دارید یا مختصر بپرسم  مدل بودنِ شما چه جوریه ؟ 

65399...

65399  کلمه را پشت سر گذاشتم ، و این اولین تابستانی  شد  که  من خودم آن را ساختم...

چشمه ای در چشمان تو ...

یه توضیح کوچولو در مورد این عکس نوشته های بی نام و نشون : اینا رو اورجینال و داغ داغ خودم مینویسم :)

( هر مطلبی از هر جایی کپی بشه  منبع  حتما  ذکر میشه !)

شور حسین ....

محرم  و شور حال عجیبش رسیده .... فرصت ها مثل ابر میگذرن  ،از  امام حسین بخواید که مظلومِ کربلا مهربون ترین آقای دنیاست ....

عزاداری هاتون قبول ...

باز این چه شورش است که در خلق عالم است         باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین                     بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو                                 کار جهان و خلق جهان جمله درهم است

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب                                   کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست                              این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست                            سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند                             گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین                         پرورده ی کنار رسول خدا، حسین

کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا                       در خاک و خون طپیده میدان کربلا

گر چشم روزگار به رو زار می گریست                        خون می گذشت از سر ایوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابیبه غیر اشک                            زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردندکوفیان                                   خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند دیو و دد همه سیراب ومی مکند                        خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد                           فریاد العطش ز بیابان کربلا

آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم                             کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا

آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد                             کز خوف خصم در حرم افغان بلندشد

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی                    وین خرگه بلند ستون  بیستون شدی

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه                         سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی

کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت                        یک شعله ی برق خرمن گردون دون شدی

کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان                      سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک                      جان جهانیان همه از تن برون شدی

کاش آن زمانکه کشتی آل نبی شکست                      عالم تمام غرقه دریای خون شدی

آن انتقام گر نفتادی به روزحشر                                   با این عمل معامله ی دهر چون شدی

آل نبی چو دست تظلم  برآورند                                    ارکان عرش را به تلاطم درآورند

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند                              اول صلا به سلسله ی انبیا زدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید                             زان ضربتی که بر سر شیرخدا زدند

آن در که جبرئیل امین بود خادمش                               اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند

بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها                                افروختند و در حسن مجتبی زدند

وآنگه سرادقی که ملک مجرمش نبود                          کندند از مدینه و در کربلا زدند

وز تیشه ی ستیزه درآن دشت کوفیان                          بس نخل ها ز گلشن آل عبا زدند

پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید                           بر حلق تشنه ی خلف مرتضی زدند

اهل حرم دریده گریبان، گشوده مو                               فریاد بر در ِ  حرم کبریا زدند

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب                              تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب

چون خون ز حلق تشنه ی او بر زمین رسید                 جوش از زمین به ذروه عرش برین رسید

نزدیک شد که خانه ی ایمان شود خراب                       از بس شکست ها که به ارکان دین رسید

نخل بلند او چو خسان بر زمین زدند                              طوفان به آسمان ز غبار زمین رسید

باد آن غبار چون به مزار نبی رساند                              گرد از مدینه بر فلک هفتمین رسید

یکباره جامه در خم گردون به نیل زد                             چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید

پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش                         از انبیا به حضرت روح الامین رسید

کرد این خیال وهم غلط کار کان غبار                             تا دامن جلال جهان آفرین رسید

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال                        او در دلست و هیچ دلی نیست بی ملال

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند                               یک باره بر جریده ی رحمت قلم زنند

ترسم کزین گناه شفیعان روز حشر                              دارند شرم  کز گنه خلق دم زنند

دست عتاب حق به در آید ز آستین                               چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند

آه از دمی که باکفن خون چکان ز خاک                          آل علی چو شعله ی آتش علم زنند

فریاد از آن زمان که جوانان اهل بیت                             گلگون کفن به عرصه ی محشر قدم زنند

جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا                        در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند

از صاحب حرم چه توقع کنند باز                                    آن ناکسان که تیغ به صید حرم زنند

پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل                          شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار                             خورشید سربرهنه برآمد ز کوهسار

موجی به جنبش آمد و برخاست کوه                            ابری به بارش آمد وبگریست زار زار

گفتی تمام زلزله شد خاک مطمئن                               گفتی فتاد از حرکت چرخ بی‌قرار

عرش آن زمان به لرزه درآمد که چرخ پیر                      افتاد در گمان که قیامت شدآشکار

آن خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب بود                    شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار

جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل                    گشتند بی‌عماری محمل شتر سوار

با آنکه سر زد آن عمل از امت نبی                                روح‌الامین ز روح نبی گشت شرمسار

وانگه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد                           نوعی که عقل گفت قیامت قیام کرد

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد                                  شور و نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند                    هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد

هرجا که بود آهویی از دشت پا کشید                          هرجا که بود طایری از آشیان فتاد

شد وحشتی که شور قیامت به باد رفت                      چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد

هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد                                 بر زخم های کاری تیغ و سنان فتاد

ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان                                 بر پیکر شریف امام زمان فتاد

بی اختیار نعره ی هذا حسین زود                                سر زد چنانکه آتش ازو در جهان فتاد

پس با زبان پر گله آن بضعةالرسول                             رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست               وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

این نخل تر کز آتش جانسوز تشنگی                           دود از زمین رسانده به گردون حسین توست

این ماهی فتاده به دریای خون که هست                   زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست

این غرقه محیط شهادت که روی دشت                       از موج خون او شده گلگون حسین توست

این خشک لب فتاده دور از لب فرات                            کز خون او زمین شده جیحون حسین توست

این شاه کم سپاه که باخیل اشگ و آه                        خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست

این قالب طپان که چنین مانده بر زمین                        شاه شهید ناشده مدفون حسین توست

چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد                          وحش زمین و مرغ هوا را کباب کرد

کای مونس شکسته دلان حال ماببین                         ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند                           در ورطه ی عقوبت اهل جفا ببین

در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان                        واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین

نی ورا چو ابر خروشان به کربلا                                  طغیان سیل فتنه و موج بلاببین

تن های کشتگان همه در خاک و خون نگر                  سرهای سروران همه بر نیزه هاببین

آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام                         یک نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین

آن تن که بود پرورشش در کنار تو                              غلطان به خاک معرکه ی کربلا ببین

یا بضعةالرسول ز ابن زیاد داد                                    کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد

خاموش محتشم که دلسنگ آب شد                          بنیاد صبر و خانه ی طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک                    مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

خاموش محتشم که ازین شعر خون چکان                 در دیده ی اشگ مستمعان خوناب شد

خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز                    روی زمین به اشک جگرگون کباب شد

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست         دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب                            از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین                        جبریل را ز روی پیامبر حجاب شد

تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد                          بر هیچ آفریده جفایی چنین نکرد

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای                         وز کین چه ها درین ستم آباد کرده ای

بر طعنت این بس است که با عترت رسول                بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای

ای زاده زیاد نکرده است هیچگه                                نمرود این عمل که تو شداد کرده ای

کام یزید داده ای از کشتن حسین                             بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

بهر خسی که بار درخت شقاوتست                          درباغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای

با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو                           با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای

حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن                    آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای

ترسم تو را دمی که به محشر برآورند                       از آتش تو دود به محشردرآورند

لازم به گفتم نام شاعر هست ؟

آخرین پناه از نگاه فریدون !

خواب آلود از تمام نگاه های  خماری که میخندیدند  ،گیج از تمام  سرگردش هایی که از  سر های همه آنها بیرون دویده بود و حالا بعد  از رفتن تمام قدم ها  ،گردابی  ساخته است که مرا  می بلعد و می بلعد و می بلعد...
و من خسته  از  دویدن  در تمام  طول روز ، تفعلی زدم به تمام طول  کتابخانه ام  و گفتم  یا شانس و یا اقبال ....

و چه نیکو فالی بود  فالِ دل....  
آخرین پناه 
همیشه ،وقتی تنها و ناامید و ملول 
تنت ، روانت ، از  دست این و آن خسته ست ،
همیشه ، وقتی  رخسار این جهان تاریک ، 
همیشه ، وقتی در های آسمان بسته ست ؛
همیشه ، گوشهئ گرمی ، به نام « دل » با توست 
که صادقانه تر از هر که ، با تو پیوسته ست !
 به دل پناه ببر !آخرین پناهت اوست .
تو را چنان که تمنای توست ، دارد دوست !
فریدون میشیری

our doors

هدیهنوشتم برای بنفشه ...

یکی از دوستای  شهریوری و باحال من  بنفشه هستش ،تولدش همین چند روز پیش بود . دوستا دور هم جمع شدیم و یکمی خوش گذروندیم ...   بهترین قسمت تولد از نگاه همه متولد  شده ها هدیه ها هستن  اما از اون جایی که این  تولد یکهویی شد  خیلی هامون کادو نخریده بودیم البته   کیکی هم در کار بود ، اما مگه میشه یه شهریوری تولد یه شهریوری  رو یادش بره ؟ !! بنابراین من از  ماه پیش برای کادوی بنفشه برنامه ریخته بودم و میخواستم یه دونه  هدینوشت قشنگ از خودم براش بنویسم و روی کادوش بگذارم  اما خُب همه چیز یکهویی شد و مجبور شدم هدیهنوشتم و خیلی سریع بنویسم و بزارم  توی یه پاکت  و بپرم برم تولد ....  

فکر نمیکنم خیلی خوب باشه اما خُب  برای جبران شب تولد که چیزی  منتشر نکردم  این میتونه گواهی استعلاجی خوبی به حساب  بیاد !

باد می آید و سکوتِ تنهایی میپیچد در گوش خانه یِ متروک ...

روزنه ها کورند و پرتو ها به خواب عمیقی سقوط کرده اند ...

قدم که میگذارم  ، زمین زیر پایم  ناله یِ سلام سر میدهد  ، اما من برای دویدن به آن سوی زمان ها بازگشته ام !

آمده ام برای  تماشای منظره ای  قدیمی در همسایگی  خانه ای  که حالا  دیگر نمیشناسمش!

آمده ام تا از پله های مارپیچ و  مهربان  سالهای گذشته  بالا بروم  و به رویایی ترین واقعیت کودکی ام سری بزنم ...

بالا و بالا و بالا تر ، و من تا مرز خواب بالا می روم ...

با دستم غبار  نرده ها  را به بازی  موج های  کوچک و نا پیدای   هوا می سپارم  و نگاهم را  به یک نخ از  جهان  تو در توی  تار های عنکبوت گره میزنم ...

لحظه ای ذهنم تار و مات می شود  و می پرسم که آیا هیچکدام از این دیوار ها  صدای خنده های کودکی ام را   به یاد می آورند ؟

و به ناگاه دلم تنگ می شود  ، اما به امید  دیدار  منظره محبوبم  باز هم بالا میروم ، بالا و بالاتر.....

پنجره را می یابم ! 

هنوزهم در دل طاقچه لم داده است و با دو چشم شیشه ای اش  هنوز هم همانقدر مشتاق به جایی می نگرد که نه خیلی دور است و نه خیلی نزدیک ...

و دوباره باد دعوت پنجره را رساند  و آغوشش را برای چشم هایم باز کرد ...

به طرف انتظار پنجره می دوم  و بعد در میان  دستان طاقچه  رهایِ دشتی  می شوم  که هنوز هم  قهقه می زند ...

 و من از دشتی  پر از گل های بنفشه به دیاری در آن سوی  زمان ها روانه می شوم ....

آدم های خودت رو بساز ...