نزدیک ترین شانه...

در جدال با مشغله های ذهنی ، روزمره ها  و تمام  اطرافت  چه کار میکنی؟  مصالحه  یا دعوا ؟! تا به حال  مقصر را هم  پیدا کردی ؟
 راه حل من در برابر سر و صدا های داخل مغزم این است :
من همه گزینه ها روی میز را پایین میریزم و به جای حرف زدن با کسی یا انیسی ، کمی ساکت مینشینم ودر حالی که گونه ام  روی مهربانی کاغذ  خوابیده است  چیزی مینویسم ....
  چه کسی به طور کمال و تمام به تو گوش خواهد داد ؟ چه کسی به محض حرف زدنت تو را قضاوت نخواهد کرد ؟  به سراغ همان برو، به سراغ کسی که جز خودت نمیتواند کَسِ دیگری باشد...
شروع کن، دعوایش کن ، به او بخند ، مسخره اش کن وتمام حماقت هایش را خشمانه ! در صورتش بکوب.... کمتر رازی از میان خط های دفتر به بیرون درز خواهد کرد راحت باش.....
 با فشردن سختِ سرانگشنتانت ، روی کلید های کیبورد دهانشان را  گِل بگیر ... اینجا تو حاکمی و میتوانی فریاد بزنی ..  رعیت های چهار گوش و برجسته ات نمیتوانند  درمورد قصاصِمَخفیات ذهن و روحت نظری بدهند...
اِی تویی که همیشه  دنبال شانه ای برای گریستن خیابان ها را گَز میکنی... نزدیک تر از این نمیشود !!! چشمان کورت را باز کن و به دفترچه یادداشت گوشی ات سری بزن ،اولین یادداشت را ایجاد کن و درمورد فشارها غُر بزن...
خواهی دید که دفعه بعد که دلت هوس جفنگیات کرد  نزدیک ترین پاره کاغذ را خواهی یافت و با خودکارنیمه جانی روی آن خواهی نوشت ...
حس های خوب یک دفعه می ایند و بعد این تو خواهی بود که همیشه با دست گل و شیرینی به ملاقاتشان خواهی رفت ....
نوشتن یکبار می آید و اگر تو آدمش باشی  حلقهِ پیمانِ ابدی را  میان دو انگشت  اشاره و شصتت  تا ابد جا خواهد گذاشت...
 البته به این اسونی ها هم نیست باید تلاش کنی و استمرار داشته باشی تا آدم نوشتن بشی...  

 به امید نوشتن ها و خواندن های بیشتر....